Straight through the wild wild West!

Vandaag stond er een flinke afstand, van Havre, Montana naar Williston, North Dakota op het programma. We hebben gisteren nog wat gezocht naar mogelijk interessante stops onderweg en zo kwamen we op het Great Plains Dinosaur Museum in Malta. Malta ligt op ruim een uur rijden vanaf Havre, dus een mooie plek voor een eerste stop.

We zijn vanochtend onder een stralend blauwe hemel vertrokken. De eerste stop was dus bij het Dinosaur Museum. Het was een klein, maar interessant museum, waar vondsten uit de regio worden getoond. Er is een zogenaamde 'dinosaur trail' door Montana, een serie musea die regionale vondsten tonen en opgravingen organiseren. Ze zoeken constant vrijwilligers, dus als er iemand nog de droom heeft om ooit een dinosaurus op te graven is Montana the place to be.

Na een mooie rit, met prachtig weer, door heuvelachtig grasland, zijn we in Wolf Point gestopt voor een (late) lunch. We hadden onderweg al een aantal deprimerende stadjes doorkruist. Het is ongeloofelijk hoe verschillend de algemene staat van verschillende stadjes is. Dorpen en steden kenmerken zich in Amerika sowieso door een wat wij misschien 'industriële look' zouden noemen. Ze zijn systematisch opgebouwd, er is weinig groen maar vooral veel asfalt. Op zich niet gek als je bedenkt dat woonplaatsen hier doorgaans ontstaan op plekken waar industrie is (een fabriek, een goederentreinstation, etc.). Wij zijn in europa gewend aan plaatsen die op strategische plekken in het landschap zijn ontstaan (bijvoorbeeld met ligging aan het water). Sommige stadjes doen hier echt denken aan hoe wij een industrieterrein kennen. Echter, er is zoals gezegd veel verschil in de algemene staat en uistraling. Soms zien de huizen er goed onderhouden en strak in de verf uit, met wat groen er om heen. Maar we zijn ook al heel wat plaatsjes tegen gekomen waar alles er vervallen uitziet, waar alle auto's gedeukt en beschadigd zijn en waar in de tuinen allerlei oude meuk ligt. We zijn vandaag door twee plaatsjes gereden waarbij we het gevoel hadden dat we rijdend in een Chrysler 200 maar beter helemaal niet uit de auto konden komen.

De stop in Wolf Point was ook een bijzondere ervaring. Wolf Point valt in de categorie sombere, vervallen plaatsen. We waren blij dat we (overigens om een heel andere reden) Wolf Point als overnachtingsplek hadden ingewisseld voor Williston. Een van de eerste auto's die we zagen rijden had een ingedeukte voorruit (de ruit was echt ingedeukt, dus je kan je voorstellen hoe ontzettend gebarsten die was, want hij zat er nog in) en in plaats van een achterruit een stukje plastic folie. De zijkanten waren gedeukt en geroest. Vlak daarna viel het ons op dat eigenlijk elke auto in meer of mindere mate schade had. We zijn door twee winkels gelopen op zoek naar wat te eten, maar zoals Paul het formuleerde: "hier krijg ik niet echt honger van", zijn we uiteindelijk naar een grillrestaurantje gegaan om een burger te halen. We zijn daarna snel naar de auto terug gegaan en hebben in de auto gegeten. Daarna zijn we alla Geer en Goor met gierende banden uit Wolf Point vertrokken.

Het is bijna schokkend om te zien dat de plaatsen die er zo slecht uit zien, over het algemeen bevolkt worden door (afstammelingen van) natives.

Na Wolf Point zijn we in één keer doorgereden naar Williston. Het landschap dat we vandaag gezien hebben, uitgestrekte, heuvelachtige granslanden afgewisseld met beekjes en groepjes bomen, is helemaal wat je je voorstelt uit een Wild West film. Het is niet moeilijk als je hier om je heen kijkt om je voor te stellen dat er kuddes bizons over de vlaktes trokken en dat er indianen en cowboys rondreden. De vlaktes vallen ons allerminst tegen. We hadden verwacht dat het landschap saaier zou zijn, maar ondanks dat het compleet anders is dan wat we eerder hebben gezien is het allesbehalve saai!

In Williston aangekomen, een uur 'later' dan verwacht, want we zijn vandaag weer een tijdszonegrens overgestoken, zijn we ingeckecked en hebben we eerst op ons gemak wat tv gekeken (Jerry Ma-fucking-guire). Daarna zijn we nog wat gaan eten bij Applebee's en nu (23:17) nog deze blog schrijven en dan zo lekker slapen.