Entering Idaho!

Vandaag zijn we vertrokken vanuit Wenatchee. De Cascades hebben we achter ons gelaten. Het midden van Washington bestaat uit vlaktes. Dit is wel een erg groot verschil met de met sneeuw bedekte bergen. Het is anders, maar niet minder imposant. Op de vlaktes kun je zó ontzettend ver kijken. De lucht is er droog waardoor het zicht haast oneindig is. Zo konden we dus ook een, volgens ons, bosbrand zien op een van de bergen aan de horizon. Tijdens een rustpauze hebben we niet aan de horizon maar relatief dichtbij zowaar een Coyote gezien. Helaas geen roadrunner. Speciaal voor Hans: Coyote had ook geen buitenboordmotor op zijn rug die in een badkuip op wieltjes stak.

Alvorens Washington state te verlaten moesten we nog de tweede stad van de staat door; Spokane. De route die we hebben uitgestippeld gaat dwars door de stad heen. En gezien de bewegwijzering hier minder uitgebreid is ten opzichte van Nederland is het telkens goed opletten waar de afslagen in de route zijn. Want het GPS systeem wilde telkens terug naar de Interstate, die wij juist wilden mijden. Lekker handig dus: "in 0.2 miles try to make a U-turn...".

De stop voor vandaag (1 mei) is de plaats Sandpoint dat aan het meer Pend Oreille ligt. De rit er naartoe was wederom fantastisch. Het is fascinerend om te zien hoe het landschap verandert. Na de vlaktes van midden-Washington komen we aan bij Glacier national park. Dit zijn de laatste bergen voordat we de daadwerkelijke Great Plains van Montana en North Dakota zullen opgaan. Vanuit onze kamer zien we dan ook wederom besneeuwde bergtoppen.

We zijn vandaag dus voor het eerst een staatsgrens over gegaan, van Washington naar Idaho. We hebben ondertussen al zo'n 1000 miles gereden, dus nog zo'n 3500 miles te gaan!

Nu eten en de plaats wat verkennen en morgen op naar Kalispell, Montana, omdat Idaho in het noorden ongeveer 50 km breed is.